چکیده
رمان شاهزاده خانومی در مترو برای گروه سنی  « د» و  « ه» نوشته شده است و نگاه 
واقع گرای راوی را در برخورد با شخصیت مادر با نگاه تخیلی اش، هنگام مواجهه با
تنهایی و مشکلات شخصی ، قابل قبول و باورپذیر می کند، هرچند گاهی منطبق بر
سن وسال گروه های « د» و « ه» نیست. گویی، نویسنده واقع گرایی اثر در فصل های 
ابتدایی و انتهایی رمان را (که به مراتب ماهرانه تر و جذاب تر روایت شده اند) برای
درگیرکردن خواننده کافی ندانسته است و با نقب زدن به جهانی غیرواقع و زیرزمینی
(راهرو و زیرزمین نیمه تاریک اتاقک ایستگاه مترو) به چاشنی تخیل توأم با رمز و رازی
کودکانه و تاحدودی تصنعی متوسل می شود. شاید اگر نویسنده از وسوسۀ کلیشه های
موجود در بازار داستان نویسی برای کودک و نوجوان دورتر می شد، می توانست به
جهان بیرون از خانۀ راوی مثلاً محیط مدرسه و رفت و آمدها با همکلاسی ها و از آن
مهم تر، مواجهه با پدر همیشه غایب در سال های دورمانده از خانه، نزدیک تر شود و
خرده داستان های بیشتری دراختیار گیرد.